Każde państwo ma prawo wyznaczyć czterech arbitrów. W sporze strony formują z tych arbitrów komplety sądzące. Stały Trybunał Rozjemczy w cią­gu wielu lat swego istnienia rozstrzygnął zaledwie kilka sporów i obecnie instytucja ta nie ma większe­go znaczenia dla praktyki. Bardziej doniosłą rolę spełniał Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzyna­rodowej z siedzibą w Hadze, utworzony w 1922 r. przez państwa będące członkami Ligi Narodów. W ciągu swej działalności (do 1940 r.) Trybunał ten rozpatrzył ponad sześćdziesiąt spraw, wydając wy­roki (w sprawach przekazanych mu przez państwa) bądź też opinie doradcze (w sprawach, w których organa Ligi Narodów zwróciły się o takiie opinie). Zasady organizacyjne, na jakich oparta była struk­tura i działalność Stałego Trybunału Sprawiedliwo­ści Międzynarodowej w okresie międzywojennym, zostały przyjęte za podstawę przy tworzeniu istnie­jącego obecnie Międzynarodowego Trybunału Spra­wiedliwości — organu ONZ.

Eliza Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Jestem studentką kierunku kultura w mediach i komunikacji na Uniwersytecie w Częstochowie. Dziedzina mediów to ogromna część mojego życia, dlatego postanowiłam założyć tego bloga. Jeśli podobają Ci się wpisy jakie tutaj zamieszczam to zapraszam do likowania wpisów 🙂

Statut Międzynarodo­wego Trybunału Sprawiedliwości różni się w nie­wielu tylko szczegółach od statutu Stałego Trybuna­łu Sprawiedliwości Międzynarodowej. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości skła­da się z piętnastu sędziów wybranych bezwzględną większością głosów przez Zgromadzenie Ogólne i Ra­dę Bezpieczeństwa. Statut Trybunału stanowi załącznik do Karty Narodów Zjednoczonych. Trybu­nał orzeka w komplecie sędziowskim, który powi­nien składać się co najmniej z jedenastu sędziów. Jeśli uczestniczące w sporze państwo nie posiada przedstawiciela wśród sędziów Trybunału, może de­legować swego przedstawiciela do kompletu sę­dziowskiego orzekającego w tej sprawie (tzw. sędzia narodowy). Trybunał rostrzyga spory między pań­stwami. Instytucje, nie będąc państwami, nie mogą być stronami w sprawach przed Trybunałem. Z tych przyczyn w 1952 r. Trybunał uznał się niekom­petentnym do rozpatrywania sporu pomiędzy pań­stwem irańskim a angielską spółką naftową o nacjo­nalizację przemysłu naftowego w Iranie

Eliza Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Jestem studentką kierunku kultura w mediach i komunikacji na Uniwersytecie w Częstochowie. Dziedzina mediów to ogromna część mojego życia, dlatego postanowiłam założyć tego bloga. Jeśli podobają Ci się wpisy jakie tutaj zamieszczam to zapraszam do likowania wpisów 🙂

Trybunał — na żądanie Zgromadzenia Ogólnego lub Rady Bezpieczeństwa oraz innych organów ONZ upoważnionych do tego przez Zgromadzenie Ogól­ne — może wydawać opinie doradcze. Prcy wyda­waniu opinii Trybunał stosuje taką samą procedurę jak przy rozstrzyganiu sporów, pozwalając zaintere­sowanym państwom na wypowiadanie się w danej sprawie.Trybunał orzeka na podstawie obowiązującego prawa międzynarodowego. Sformułowanie podstaw prawnych orzekania w artykule 38 statutu Trybu­nału nie jest zbyt fortunne. Stwierdzono w tym artykule, że Trybunał stosuje:konwencje międzynarodowe;zwyczaj międzynarodowy jako dowód ogólnej praktyki przyjętej za prawo;zasady prawa uznane przez narody cy­wilizowane; orzeczenia sądowe i poglądy pisarzy posiada­jących najwyższe kwalifikacje w zakresie prawa międzynarodowego jako pomocniczy środek ustale­nia przepisów prawnych.

Eliza Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Jestem studentką kierunku kultura w mediach i komunikacji na Uniwersytecie w Częstochowie. Dziedzina mediów to ogromna część mojego życia, dlatego postanowiłam założyć tego bloga. Jeśli podobają Ci się wpisy jakie tutaj zamieszczam to zapraszam do likowania wpisów 🙂

Przedmiotem sporów i krytyki, zarówno z punktu widzenia prawnego, jak i politycznego, jest punkt c. Punkt ten, zawierający sformułowania: „narody cy­wilizowane” i „ogólne zasady prawa”, nie precyzuje, które narody we współczesnym świecie są cywili­zowane, ani nie wyjaśnia, co to są ogólne zasady prawa, które nie byłyby ani prawem umownym, ani zwyczajowym. W końcowym postanowieniu artykuł ten stwierdza, że za zgodą stron Trybunał może orzekać według zasad słuszności (ex aeąuo et bono), a zatem może odstąpić od stosowania przepisów pra­wa międzynarodowego. W praktyce nie zdarzyło się dotąd, by strony zgodziły się na stosowanie przez Trybunał zasad słuszności, gdyż te w dużej mierze mają charakter subiektywny.

Eliza Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Jestem studentką kierunku kultura w mediach i komunikacji na Uniwersytecie w Częstochowie. Dziedzina mediów to ogromna część mojego życia, dlatego postanowiłam założyć tego bloga. Jeśli podobają Ci się wpisy jakie tutaj zamieszczam to zapraszam do likowania wpisów 🙂

Karta Narodów Zjednoczonych pozostawia zainte­resowanym państwom swobodę w wyborze środków prowadzących do pokojowego załatwienia sporu. Niemniej Rada Bezpieczeństwa, zarówno z własnej inicjatywy, jak i na skutek zwrócenia jej uwagi przez którekolwiek z państw członkowskich lub przez Zgromadzenie Ogólne, ma prawo zbadać każ­dy spór lub sytuację zagrażające międzynarodowe­mu pokojowi i bezpieczeństwu i może w każdej fa­zie sporu zalecić odpowiednią procedurę lub sto­sowne środki. W przypadku ingerencji Rady Bezpie­czeństwa swoboda stron w zakresie wyboru środ­ków załatwienia sporu zostaje w sposób istotny ograniczona. Każdy członek ONZ winien zastoso­wać się do decyzji Rady Bezpieczeństwa. Dla zapew­nienia wykonania swych decyzji Rada Bezpieczeń­stwa ma prawo stosować sankcje bez użycia sił zbrojnych, które polegają na zerwaniu lub ograni­czeniu stosunków gospodarczych, komunikacyjnych oraz na zerwaniu stosunków dyplomatycznych z da­nym państwem (art. 41 Karty), bądź też sankcje zbrojne (art. 42 Karty).

Eliza Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Jestem studentką kierunku kultura w mediach i komunikacji na Uniwersytecie w Częstochowie. Dziedzina mediów to ogromna część mojego życia, dlatego postanowiłam założyć tego bloga. Jeśli podobają Ci się wpisy jakie tutaj zamieszczam to zapraszam do likowania wpisów 🙂

Zaznaczyć jednak należy, że Karta w art. 51 potwierdza prawo każdego człon­ka ONZ, przeciwko któremu dokonano zbrojnej na­paści, do indywidualnej i zbiorowej samoobrony, zanim Rada Bezpieczeństwa zastosuje odpowiednie środki. Frzepis ten jest prawnym uzasadnieniem traktatów przymierza obejmujących współpracę woj­skową, zawieranych przez członków ONZ. Już w dobie wielkich konferencji haskich podjęto próby zmierzające do ograniczenia prawa państw w zakresie posługiwania się środkami wojennymi i rozważano możliwości obligatoryjnego (obowiązko­wego) orzecznictwa sądów międzynarodowych w sporach mających charakter prawny. U podstaw akcji na rzecz obligatoryjnego orzecznictwa sądów międzynarodowych znajdowało się przekonanie, że w ten sposób można będzie uniknąć wojen. Przeko­nanie to znalazło wyraz w haśle: „pokój przez prawo”.

Eliza Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Jestem studentką kierunku kultura w mediach i komunikacji na Uniwersytecie w Częstochowie. Dziedzina mediów to ogromna część mojego życia, dlatego postanowiłam założyć tego bloga. Jeśli podobają Ci się wpisy jakie tutaj zamieszczam to zapraszam do likowania wpisów 🙂

Wysiłki — zmierzające do skłonienia państw, by zgodziły się na obligatoryjne orzecznictwo sądów międzynarodowych w odniesieniu do pewnych ka­tegorii sporów — podjęto po I wojnie światowej w okresie tworzenia Ligi Narodów. W Pakcie Ligi Na­rodów (art. 13) znajdujemy określenie sporów nada­jących się do rozstrzygnięcia rozjemczego lub są­dowego. Do tej kategorii sporów zaliczono zatargi dotyczące:Interpretacji umowy międzynarodowej.Jakiegokolwiek zagadnienia prawa międzyna­rodowego.Istnienia faktu, który — w razie stwierdzenia — stanowiłby naruszenie zobowiązania międzynarodo­wego.Rodzaju lub rozmiarów odszkodowania należne­go z tytułu naruszenia zobowiązania międzynarodo­wego. Przy tworzeniu Stałego Trybunału Sprawiedli­wości Międzynarodowej państwa nie zgodziły się na zasadę obligatoryjnego orzecznictwa Trybunału w odniesieniu do sporów prawnych. Kompetencja tego Trybunału oparta została na zasadzie jurysdykcji fakultatywnej (dobrowolnej), co oznacza, że Trybu­nał może rozpoznawać sprawy tylko wówczas, gdy obie strony wyrażą na to zgodę.

Eliza Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Jestem studentką kierunku kultura w mediach i komunikacji na Uniwersytecie w Częstochowie. Dziedzina mediów to ogromna część mojego życia, dlatego postanowiłam założyć tego bloga. Jeśli podobają Ci się wpisy jakie tutaj zamieszczam to zapraszam do likowania wpisów 🙂

W praktyce zgoda ta wyrażana jest w umowie (nazywanej zapisem na sąd albo kompromisem) lub w zamieszczonej w umo­wie międzynarodowej klauzuli sądowej, która stwier­dza, że strony zgadzają się, by spory, jakie w przy­szłości między nimi powstaną na tle umowy, prze­kazane zostały na wniosek jednej z nich do sądu międzynarodowego.Czyniąc ustępstwo na rzecz zwolenników zasady obligatoryjnego orzecznictwa Trybunału, twórcy sta­tutu w art. 36 § 2 zamieścili klauzulę, według któ­rej państwa mogą oświadczyć, że jurysdykcję Try­bunału — w odniesieniu do wszystkich czy też nie­których sporów o charakterze prawnym — uznają za obowiązującą z samego prawa i bez umowy spec­jalnej v/ stosunku do każdego państwa przyjmują­cego podobne zobowiązanie. Oświadczenie to może być złożone bez zastrzeżeń bądź też pod warunkiem wzajemności lub na określony czas. Jest to tzw. klauzula fakultatywna z art. 36 § 2 statutu, doty­cząca obowiązkowej jurysdykcji Trybunału.

Eliza Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Jestem studentką kierunku kultura w mediach i komunikacji na Uniwersytecie w Częstochowie. Dziedzina mediów to ogromna część mojego życia, dlatego postanowiłam założyć tego bloga. Jeśli podobają Ci się wpisy jakie tutaj zamieszczam to zapraszam do likowania wpisów 🙂

Jest ona fakultatywna w tym znaczeniu, że państwa mogą, ale nie mają obowiązku złożyć takiego oświadcze­nia w sprawie wyrażenia zgody na jurysdykcję Try­bunału. Klauzula powyższa zawarta była w okresie międzywojennym w statucie STSM, a obecnie za­warta jest w statucie Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, gdyż statut ten różni się od po­przedniego tylko w postanowieniach o drugorzęd­nym znaczeniu.W praktyce okresu międzywojennego pewna licz­ba państw złożyła oświadczenie z art. 36 § 2 sta­tutu: niewielka jednak liczba sporów międzynarodo­wych przekazana została na podstawie tego rodzaju zobowiązania na forum Trybunału. Po II wojnie światowej znaczenie klauzuli z art. 36 § 2 statutu nie zwiększyło się.

Eliza Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Jestem studentką kierunku kultura w mediach i komunikacji na Uniwersytecie w Częstochowie. Dziedzina mediów to ogromna część mojego życia, dlatego postanowiłam założyć tego bloga. Jeśli podobają Ci się wpisy jakie tutaj zamieszczam to zapraszam do likowania wpisów 🙂